A raíz das carencias atópase, aseguran, nuns requisitos de privacidade non acadables co BLE. Lamentan que en España as administracións non promovesen ningún debate sobre a cuestión.
O debate xerado en Europa sobre a existencia de dous modelos de protocolos, o centralizado e o descentralizado, para implementar aplicacións de rastrexo dixital de contactos, como unha ferramenta para frear a expansión da COVID-19 e tamén utilizable no proceso de desescalada, levou a un grupo de investigadores da Universidade de Vigo, encabezados polo catedrático Fernando Pérez González, a iniciar un estudo, que transcorridas dúas semanas “de traballo bastante intenso”, arroxan conclusións claras. “Canto máis estudabamos un e outro, máis nos percatabamos de que, unha vez, eliminada a hipótese dun estado que actuase como ‘Gran Irmán’, modelo de ameaza do que parte o protocolo descentralizado, ambos adolecían de graves problemas que ían moito máis alá do debate orixinal, ata o punto de chegar á conclusión de que, na súa concepción actual, a súa utilidade é moi limitada”, explica Fernando Pérez, investigador do centro Atlanttic da Universidade de Vigo.
No estudo elaborado polos investigadores da UVigo, achéganse argumentos que xustifican que tal como foron propostas, as aplicacións de seguimento de contactos non ofrecen unha garantía total de privacidade aos usuarios, nin son 100% robustas fronte a ataques maliciosos, algúns deles relativamente sinxelos de implementar, escalables, con capacidade de se converter en masivos e con potenciais consecuencias moi negativas. Así mesmo, xustifícase que a tecnoloxía Bluetooth Low Energy (BLE) está inherentemente limitada na fiabilidade dos datos que pode proporcionar, cuestionando a súa validez como mecanismo de detección de contactos de risco.
“O problema é que a estimación da distancia á que están dúas persoas é moi imprecisa e faise en base á potencia recibida, que depende de moitos factores como a orientación relativa dos teléfonos móbiles, se hai obstáculos e de que tipo e outros fenómenos relacionados coa propagación”, explica o catedrático da EE de Telecomunicación
Ao carecer de tecnoloxías de base suficientemente fiables, robustas e estendidas como para acadar as taxas desexables de detección de contactos, o estudo conclúe que a adopción destas aplicacións, sen consciencia das súas limitacións, poder conducir a una falsa seguridade que, unha vez refutada, se converta nun elemento desincentivador para o seu uso. “Desde unha perspectiva meramente técnica, desaconsellamos firmemente a adopción inmediata de aplicacións de rastrexo de contactos en tanto non se solucionen satisfactoriamente os problemas identificados”, afirma con rotundidade Fernando Pérez.
